'Οψεις μιας διαμάχης

'Οταν έγινε γνωστό το περιεχόμενο του επίμαχου βιβλίου της Ιστορίας της 6ης Δημοτικού

αντέδρασε, ως ήταν φυσικό, μεγάλος αριθμός πολιτών. Ακαριαία συστρατεύθηκαν αρκετοί

«οργανικοί διανοούμενοι», πολιτικοί και διαμορφωτές της κοινής γνώμης οι οποίοι με εξαιρετική

οξύτητα και διάφορες λαθροχειρίες επεχείρησαν να προσδώσουν στους αντιδρώντες

μεταξύ άλλων τη ρετσινιά του πατριδοκάπηλου και του φασίστα.

Συστράτευση όπου άνθρωποι που παλαιότερα είχαν υποστηρίξει παντοειδούς τύπου

δικτατορίες (από του Στάλιν και του Μάο έως τουΤσαουσέσκου του Εμβέρ Χότζα, του Πολ Ποτ αλλά

και την «κεντρώα δικτατορία» του Βιντέλα) βρέθηκαν χέρι-χέρι με αυτόκλητους υποστηρικτές των δικαιωμάτων

μειοψηφιών (ποτέ όμως και των δικαιωμάτων της πλειοψηφίας των πολιτών).

«Στου Λινάρδου τη ταβέρνα βλέπεις πρόσωπα μοντέρνα» που τραγουδούσε και ο Τούντας.

Σχεδόν όλες οι εφημερίδες θεωρούσαν απαραίτητο να εξαπολύουν αντιπατριωτικούς μύδρους ανταγωνιζόμενοι

τα εξειδικευμένα έντυπα και στήλες όπως «Η Εποχή» και «Ο Ιός».

Το παρακάτω κείμενο αυτό δόθηκε το Μάϊo του 2007 στην εφημερίδα "Ο Κόσμος του Επενδυτή" αλλά δεν δημοσιεύθηκε.

Για το περιεχόμενο του βιβλίου Ιστορίας της Έκτης Δημοτικού έχουν λεχθεί και γραφεί πολλά. Για το περιεχόμενο της διαμάχης λιγότερα. Διότι το ζήτημα δεν είναι αμιγώς επιστημονικό. Το βιβλίο δεν είναι τέτοιο γιατί οι συγγραφείς του ξέρουν ή δεν ξέρουν Ιστορία αλλά γιατί συγγραφείς, και λοιποί αρμόδιοι αντιλαμβάνονται έτσι την Ιστορία και την αφήγηση της.

Η ένταση και η απροσδόκητη έκταση των αντιδράσεων κατά του βιβλίου αποτύπωσε την αγωνία σημαντικότατης μερίδας πολιτών για την πορεία της Ελλάδας. Διείδαν ότι δεν πρόκειται απλώς για ένα κακό  βιβλίο που εκτοξεύεται στους δωδεκάχρονους με την απόλυτη συγκατάθεση των δύο τελευταίων υπουργών Εθνικής Παιδείας. Αλλά ότι αποτελεί τμήμα, ένα είδος υπεργολαβίας, ενός πολύ μεγαλύτερου τεχνικού έργου εκτροπής. Έργο στο οποίο επιχειρείται να αλλάξουν οι ιδέες των Ελλήνων για το Έθνος, την Πατρίδα, τον ρόλο του κράτους, τις γείτονες χώρες την αθρόα έλευση αλλοεθνών εποίκων κ.α.

Με στόχο ορατό δια γυμνού οφθαλμού: Τη λείανση των αντιθέσεων και την αποδοχή ενός επιχειρούμενου επαναπροσδιορισμού των όρων και της περιοχής άσκησης της εθνικής κυριαρχίας. Στην προσπάθεια αυτή εμπλέκονται μέρος του πολιτικού κόσμου, κρατικές υπηρεσίες, παντοειδή παρατηρητήρια, μη κυβερνητικές οργανώσεις, δημοσιογράφοι, τηλεοπτικοί αστέρες, διανοούμενοι. Και από το χορό αυτό δεν απουσιάζει το ντόπιο κρατικό, κοινοτικό αλλά και υπερατλαντικό χρήμα. Αντί να προκληθεί μία επί της ουσίας δημόσια συζήτηση για τα μείζονα αυτά  ζητήματα και εν κατακλείδι να ερωτηθούν οι πολίτες με δημοψηφίσματα οι, επί του παρόντος, κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις επιλέγουν την λήψη καίριων αποφάσεων ερήμην του λαού. Και όχι σπάνια, εν κρυπτώ. Κι ας πρόκειται για μη αντιστρεπτές αλλαγές που σημαδεύουν τις ζωές μας και θα σφραγίσουν τη μοίρα των παιδιών μας. Η διαμάχη για το βιβλίο φέρνει στην επιφάνεια ακριβώς αυτές τις μεθοδεύσεις. Και όπως εύστοχα έχει επισημανθεί καταλαβαίνουμε πως θέλουν το μέλλον από τον τρόπο που αφηγούνται το παρελθόν.

Το ελπιδοφόρο σε τούτη τη διαμάχη είναι ότι η εναντίωση πλήθους κόσμου στο βιβλίο διαπερνά όλους τους πολιτικούς χώρους. Την αντίδραση αυτή επιχείρησαν να εξουδετερώσουν σχεδόν ακαριαία πολλοί και διάφοροι: Παλαίμαχοι υποστηρικτές της συντριβής της Σερβίας, κεκράκτες του σχεδίου Ανάν, Ηρακλείς της  πολυπολιτισμικότητας, θιασώτες της  άνευ όρων στήριξης της  Τουρκίας.  Ακροβολισμένοι σε  διάφορα πόστα ανέλαβαν με ασυνήθη ζήλο να δυσφημίσουν τις αντιδράσεις και να καθυβρίσουν τους αντιδρώντες, προσδίδοντας τους έλλειμμα μόρφωσης, φασιστικό ιδεολογικό στίγμα ή και τα δύο.  Η σφοδρότητα των επιθέσεων τους καταδεικνύει την εμβέλεια και την αξία της αντίθεσης προς την όλη μεθόδευση. Μακάρι το αμάλγαμα ύβρεων,  χλεύης και της πρόσκαιρης απώλειας ψυχραιμίας τους να ήταν δηλωτική κάποιου πάθους για αυτά τα ζητήματα. Για ιδιοτέλεια πρόκειται. Μονάχα. Διότι μεταξύ του «Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και του «His Master΄s Voice» υπάρχει τεράστια διαφορά. Και ύστερα από επιμελή υπολογισμό απλώς επέλεξαν το δεύτερο.

Ίσως η διαμάχη για το βιβλίο να αποτελέσει απαρχή μιας ευρύτερης συζήτησης και δράσης για την πορεία του τόπου και της Δημοκρατίας. Ίσως μάλιστα συμβάλλει ώστε οι πολίτες να απεμπλακούν από υφιστάμενες ψευδεπίγραφες πολιτικές συσσωματώσεις. Γιατί το απειλητικό μέλλον δεν είναι μακριά. Το διανύουμε.